the life

suat kemal angı'ya \ 'tutku' fotoğrafının tanıklığının öykülendirme çabasından kısa bir alıntı...
“İyi ki bay kyalo vardı. Bazen yazdığı metinlerle, çokça da şiirleriyle nefes aldırıyordu gündeliğine. Unutmadan, bir de yorgun aklını itelediği, unutturan gözle, öfkesini yatıştırdığı, fotoğrafları vardı. Her iyi şair gibi şiirleriyle anılmak hakkıydı elbet. Ama bu uzun bir edebiyat aymazlığının konusu. Zaman, ne kadar acıdır ki, utançları hep geleceğe muhataplarından yoksun taşımıştır. Bay kyalo’nun pek sevdiği oğuz atay’a olanlar gibi. Yazgı, kardeşlerini hep aynı şekilde doyuruyordu nasılsa. Öğlen yemek molalarında buluşup, kendisinin köüklerinden fallar baktığı, bay kyalo’nun ise fotoğraflarını çektiği biraların eşliğinde, suskunluklarını pekiştiren sohbetleri de saymazsak, yaşamları dışardan bakıldığında, en azından kendisinin ki, sıkıştırılmış bir yumağın kedi gözüyle takibinden öte geçmezdi. Olsun varsındı, birayı bardağa taşıran teşne yeterdi tanıklığa. Hiç sahibi olamadıkları genişliğin sınırını, nasılsa bir kırlangıç deniyordu gökyüzünde. Herkese eşit ne bölüştürülürdü ki ölüm dışında. Bir garın, sabahın ilk saatlerinde, camlarına çarpan kuş gölgelerini saydığı, kaç şehirden geçmişti aşkları. Yaşam giderek bir çığlığa dönüşmemiş miydi, yankısı olmayan bir çığlığa. Kırgınlık da geçerdi adil olsaydı adem oğlu. “